Skadarlija
❈
Skadarlija je poznata kao boemska četvrt Beograda. Na vrhuncu popularnosti bila je u periodu između dva svetska rata, kada se kulturna i intelektualna elita Beograda okupljala u njenim kafanama, dok je na prelazu iz 19. u 20. vek bila stecište boema, ne tako glamurozna i uređena ali jednako čuvena po svojim kafanama. Novi procvat Skadarlija doživljava posle 2000. godine, sa dolaskom stranih turista u Beograd. U Skadarskoj ulici je, zavisno od trenutka, uvek bilo smešteno između 10 i 15 kafana, pri čemu su najčuvenije kafane vremenom zatvarane, a njihovo mesto preuzimale su nove. „Šešir moj“ danas se smatra jednom od četiri najbolje Skadarlijske kafane i jedina je kafana koja je pojačala redove ovog odabranog društva tokom poslednjih nekoliko decenija.
❈
Skadarska ulica dobila je svoj naziv 1872. godine, i od tada je za samo nekoliko godina izrasla od romske mahale u jednu od centralnih gradskih ulica sa više stotina kuća. Do 1880. godine ulica je dobila kaldrmu i česmu, otvorena je pivara, a tada vrata otvaraju i prve kafane. Jedno od objašnjenja zašto je ova ulica ubrzo postala načičkana kafanama leži u blizini Narodnog pozorišta. U Skadarskoj su živeli mnogi glumci, koji su voleli da sede u kafanama posle predstava, a za glumcima su došli i drugi umetnici. Bez obzira koji je bio razlog za gradnju kafana u Skadarskoj, do kraja 19. veka svi istaknuti umetnici tadašnjeg Beograda vreme su provodili u Skadarliji, a kafane su se nadmetale čiji će stalni gosti biti najpoznatiji glumci i pisci, mada su u realnosti pravi boemi češće išli iz jedne kafane u drugu nego što su vreme provodili u istoj. U svoje zlatno doba Skadarlija ulazi posle 1901. godine kada su porušene kafane „Dardaneli” i „Pozorišna kafana”, koje su se nalazile u blizini današnjeg Trga republike.
Najpoznatije kafane iz ranih dana Skadarlije bile su „Bums keler“, „Vuk Karadžić“, „Zlatan bokal“, „Miloš Obilić“ i „Bandist“. Ova imena danas su mahom zaboravljena, dok se u javnosti sada za Skadarliju uglavnom vezuju kafane koje su bile poznate između dva rata, a koje uglavnom i danas postoje. Posle Drugog svetskog rata kafane su uglavom nastavile da rade kao i pre rata, međutim u nešto smirenijoj atmosferi, delom zbog odlaska građanske elite sa istorijske scene, a delom zbog straha od identifikacije kafanskog ponašanja sa predratnim običajima. Tako je Skadarska posle rata počela sve više da liči na običnu ulicu i da gubi svoj kulturni značaj, međutim 1966. doneta je odluka da se sačuva originalni izgled ulice i tada je Skadarska pretvorena u pešačku zonu. Odlučeno je da se ne ukloni starinska kaldrma, ali su rupe između oblutaka zalivene betonom, tako da je današnja kaldrma neuporedivo lakša za hodanje od originalne kaldrme. Iste 1966. godine izgrađena je nova Skadarlijska česma, dok je 1989. iz Sarajeva stigla kopija Sebilj česme iz Baščaršije. Naredne godine podignut je i spomenik Đuri Jakšiću ispred kuće u kojoj je rođen.
❈
Kada je vreme lepo, dnevno Skadarlijom prođe preko 20.000 ljudi, a većina njih popiće barem jednu kafu u nekom od objekata. Brojni zabavni i kulturni sadržaji su osmišljeni da animiraju prolaznike, posebno početkom maja, kada se otvara sezona.
❈